Een deel uit het Openingswoord With Tsjalling

The world according to C.H.A.R.P.

Het is lang geleden dat ik de film met de haast gelijknamige titel zag. Maar zonder de titel te lezen en dus te zien, klinkt hij hetzelfde als het gelijknamige boek van John Irving. De inhoud ervan zou ook rechtstreeks naar het werk van Paul kunnen verwijzen. Immers, centraal staat de obsessie van Garp en zijn onvermogen om hem en zijn geliefden tegen de geilheid en wreedheid van de wereld te beschermen. Geilheid en wreedheid zijn slechts twee voorbeelden van de wereld die ook Paul tot onderwerp heeft gemaakt in zijn werk, evenals het onvermogen tot communicerenen het tekenen als een subconscious, automatic writing. De reflecties op zijn liefde voor de poëzie bewegen hier als stille havens tussendoor.

Dat de wereld bestaat uit vele zienswijzen blijkt uit de samenstelling van CHARP. Chris Baaten, Ad Schouten en Romy Muijrers laten ieder een andere invalshoek zien die een verbinding is met de wereld van Paul. Samen vormen ze CHARP en tonen ze hun eigen wereld.

Romy Muijrers

Romy Muijrers is inmiddels een veelgevraagd tekenaar en werkt ze aan verschillende projecten. Vorige week was ze nog met tekeningen te zien in de tekententoonstelling van MDB. Nu is ze door Paul gevraagd om hier te participeren in zijn expositie. Hoewel ze de jongste kunstenaar is in deze samenstelling, is het niet vreemd dat Paul zich met haar verbonden voelt. Romy Muijrers manier van werken is bijna obsessief en maniakaal. Een aspect dat ook in het werk van Paul naar voren komt, anders kun je niet zo’n productie hebben. Voor Romy is tekenen een manier om een wereld te scheppen waarin ze een zinvol onderkomen vindt voor haar onderbewuste, haar dromen en haar verlangens. Deze fictieve en diffuse wereld is voor haar wellicht waarachtiger dan de werkelijkheid. Er is veel geschreven dat ze een dromer is, maar evenals bij Paul, geldt ook voor haar dat ze meer als een surrealist afdaalt in het onderbewuste. Je zou haar kunnen zien als een abstractere Leonora Carrington, gedreven door de wereld die zich in haar bevindt naar buiten te laten komen, wars van de werkelijkheid waarin we leven. Zoals bij vele surrealisten tekent ook bij haar de tekening zichzelf. Door eindeloos, urenlang achter elkaar, aan een stuk door te werken treedt ze buiten zichzelf. Het medium tekenen leent zich hier heel goed voor omdat het zo persoonlijk en intiem is en dichtbij het lichaam tot stand komt.

Al deze kunstenaars tezamen maken tegelijkertijd de wereld van Paul, hij heeft ze niet voor niets uitgenodigd. Zoals Tjsalling al schreef in zijn uitnodiging gaat het hier niet alleen om bewondering, maar om kinship, om verbondenheid die verder gaat dan het fysieke werk zelf en die op verschillende niveaus aansluiting vindt bij de wereld van Paul van der Eerden.