Peter van Brummelen
“Op zoek naar een verloren tijd”
Vandaag wordt Romy Muijrers benoemd tot de nieuwe Stadstekenaar van Amsterdam. Een jaar lang wil ze tekenend elke maand een wandeling langs vaste locaties in de stad maken.
Vanuit haar appartement kijkt Romy Muijrers (1990) mooi uit over de Koninginnegracht. Die is niet in Amsterdam, nee. Om Stadstekenaar van Amsterdam te worden hoef je er niet te wonen. Zoals haar voorganger Arie Schippers een Rotterdammer uit Muiderberg was, is de Stadstekenaar 2017 een Brabantse uit Den Haag. Zo af en toe hoor je in haar aanstekelijke spraakwaterval nog een enkele zachte g voorbijkomen
Uit Roosendaal komt ze. Dat ze later in een stad wilde wonen, wist ze al snel. Nadat ze in Maastricht was afgewezen voor de Toneelacademie (‘Ik moest een gebakken ei nadoen’), meldde ze zich in Den Haag aan voor de Academie van Beeldende Kunsten. “Ik zat altijd al wel te tekenen, maar wist nauwelijks wat je daar verder mee kon doen. Ik kom niet uit een artistieke familie.”
in 2015 studeerde ze af aan de kunstacademie. Het gaat sindsdien voorspoedig. Recent ontving ze nog een nog een Werkbijdrage Jong Talent van het Mondriaan Fonds. En nu is er dus het Amsterdamse Stadstekenaarschap. Wat heeft Muijrers met de stad?
“Meer dan ik dacht, ontdekte ik toen ik het eens op een rijtje zette. Vroeger verbleef ik zeker drie keer per jaar met mijn moeder in een bed and breakfast in de Kanaalstraat. Ik heb in een kledingzaak in de Leidsestraat gewerkt. En Amsterdam is de kunststad van het land natuurlijk, ik ben er veel in musea geweest.”
Ze exposeerde ook diverse keren in Amsterdam, bij Witteveen Visual Art Centre. Ze vermoedt dat die achtergrond een rol speelde in haar benoeming tot Stadstekenaar 2017: “Een van de bij Witteveen aangesloten kunstenaars maakt ook deel uit van de benoemingscommissie.” Niet meteen aan vriendjespolitiek denken; Muijrers is door de uit zes leden bestaande commisie gekozen uit drie voorgedragen kunstenaars.
Romy Muijrers is de vierde Stadstekenaar van Amsterdam (een initiatief van het Stadsarchief). Behalve door de bovengenoemde Arie Schippers werd ze voorafgegaan door Hamid el Kanbouhi (2014) en Dieuwke Spaans (2015). De commissie verantwoordt de keuze voor Muijrers onder meer zo: ‘Ze is tegelijk improviserend, zoekend én heel precies in wat ze uit wil drukken op het papier.”
In haar atelier hangen diverse potloodtekeningen van eigen hand aan de muur. Dromerige tekeningen zijn het, vol en gedetailleerd. Aan alleen het platte vlak heeft Muijrers niet altijd genoeg. Omkrullende uiteinden laten soms zien dat de afbeelding aan de andere kant van het papier doorloopt. Ook zijn op sommige tekeningen met een speld opgeprikte figuren toegevoegd. “De wereld is niet plat,” zegt de maakster. “Een tekening hoeft dat ook niet te zijn.”
Of ze ook aan haar Amsterdamtekeningen zulke driedimensionale elementen zal toevoegen, weet ze nog niet. “Ik heb het inmiddels zo vaak gedaan, dat het een beetje een trucje dreigt te worden.”
Het werk van de Franse schrijver Marcel Proust is een belangrijke inspiratie voor Romy Muijrers. Op haar website schrijft ze: ‘In mijn werk ben ik op zoek naar een verloren tijd, naar waar mijn herinneringen liggen aan een onbereikbare liefde.’
Muijrers is een kenner van de Franse literatuur? “Dat niet echt,” zegt ze lachend. “Ik ben op het spoor gekomen van Proust gekomen door het schrijven van mijn scriptie voor de kunstacademie. Die verloren tijd is een rode draad in mijn werk, maar ik heb van Prousts Op zoek naar de verloren tijd eerlijk gezegd maar één deel gelezen.”
Wat ze gaat doen als Stadstekenaar is geïnspireerd door een andere Franse schrijver: Georges Perec. “In zijn Ruimten rondom beschrijft hij een project waar hij zelf nooit aan is toegekomen. Hij had twaalf jaar lang tekens de zelfde plekken willen bezoeken; plekken in Parijs, zoals cafés en straten, waar hij een bepaalde verbintenis mee had. Elk jaar wilde hij beschrijven wat hij zag, om zo niet alleen de veroudering van de ruimte, maar ook van zichzelf vast te leggen. Ik heb een soortgelijk project in korte vorm bedacht.”
Waar het op neerkomt is dat Muijrers als Stadstekenaar elke maand een vaste wandeling langs twaalf locaties in de stad zal maken. De route wil ze graag nog even voor zichzelf houden, maar die bed and breakfast van vroeger maakt er deel van uit. In dummy’s (luxe tekenboeken) maakt ze onderweg schetsen. Thuisgekomen maakt ze elke maand van twee plekken uit haar hoofd nog een tekening, zoals dat ze dat noemt: een innerlijk herinnering.
“Helemaal aan het eind van het project trek ik die twaalf dummy’ s weer uit de kast en maak ik twaalf zogeheten ruimtelijke tekeningen, waarin je ziet wat er op die twaalf vaste plekken allemaal is gebeurd en veranderd. Maar hoe je een jaar tijd in één tekening vat, weet ik ook nog niet. Dat moet ik echt gaan uitzoeken.”
